Deze week zouden we het dicht bij huis zoeken in het Drents Friese Wold. Als wij vanuit de huiskamer naar buiten keken zag het er mooi uit, beetje sluimerbewolking, maar de zon lachte ons vriendelijk toe. Als wij echter op de thermometer keken was het 0 graden en het waaide behoorlijk. Ach, goede winddichte kleding aan, shawl om, handschoenen aan en we konden op pad. Het sneeuwde, hagelde of regende tenminste niet. Ik kan mij zoiets herinneren dat als het in het weekend slecht weer is wij met zn allen zeggen dat het door de weeks meestal mooi is en het weekend slecht, maar als ik terug kijk naar de zondagen dat wij aan het wandelen zijn geweest mogen wij tot nu toe beslist niet mopperen.
Vanaf de N381 gingen we bij de afslag waar je rechts naar Appelscha kon, naar links de weg met de naam Oude Willem in richting camping en groepsaccommodatie: Us Blau Hiem. Hier heef Jan vroeger (45 jaar geleden) met school, toen hij 11 jaar was, een keer gelogeerd in de tijd dat het nog een jeugdherberg was. Toch wel mooi dat het er nog steeds is, wel in een andere hoedanigheid maar toch.
Vlak voor de camping had je een afslag richting een parkeerterrein waarvandaan diverse wandel en mountainbike routes begonnen.
Hier zou dus ook onze route beginnen. Jan had op zn navigatie weer een route staan van +/- 15 kilometer. We liepen eerst een stukje over de weg. Alvorens we rechts het bos in zouden slaan kwamen we het volgende tegen:
De landgeiten lagen te genieten van hun rustige zondag.
Deze landgeit lag geknield te wachten op de pauselijke zegen.
Moeder de gans had haar das om i.v.m. de koude.
De bewakers van het terrein. Opgesteld in een rij van 7, niet iedereen had zijn aandacht erbij helaas.
De wind hadden we eerst een stukje tegen ons in. Dat voelde behoorlijk koud aan op je gezicht, voor de rest waren wij goed gekleed dus hadden we er verder geen last van. Het viel ons op dat ook in dit bos er heel veel omgevallen of omgewaaide bomen waren. Deze worden dus blijkbaar niet meer weg gehaald tegenwoordig. Waren deze bomen omgewaaid bij een storm? of waren ze misschien “ziek” en daardoor omgevallen?
Het maakte onze wandeling wel weer avontuuristisch, want dat zou betekenen dat wij weer diverse hindernissen hadden te nemen.
Je kon goed zien dat het gevroren had afgelopen nacht. Op een gedeelte stond een klein laagje ijs. Daar waar het water wat dieper stond was er geen ijsvorming.
Na een poos wandelen liepen wij ook weer een “begrasingsgebeid” in. Zouden wij deze keer wel wat tegenkomen? Het gebied waar wij nu op aan liepen zag er dor en mosachtig uit met in het centrum daarvan een zandverstuiving. Dit was het gebied de “Aekingerzand” .
Het Aekingerzand is een uitgestrekt gebied met zandverstuivingen, dat deel uitmaakt van het Nationaal Park Drents-Friese Wold. Het Aekingerzand ligt nabij Appelscha in het grensgebied van de provincies Drenthe en Friesland. Gebieden met stuifzand komen betrekkelijk weinig voor in Nederland. Het Aekingerzand (ook wel de Kale Duinen genoemd) is één van die gebieden. Omdat door bebossing het stuifzandkarakter verloren dreigde te gaan heeft Staatsbosbeheer besloten tot het kappen van 200 ha bos. Een kudde schapen zorgt voor de begrazing van de heide in het gebied. Precies op de grens van de provincies Drenthe en Friesland lig de Grenspoel, een ven aan de rand van het stuifzandgebied.
In dit gebied stond een uitkijktoren. Een gedenkplaat leerde ons dat deze in 1995 was gebouwd door een groep leerlingen.
Het leuke is dat ik via mijn werk wel eens met Foreco te maken heb gehad. Nooit geweten dat zij dit project gesponsord hebben. Leuk om te zien/lezen.
Vanaf deze uitkijktoren had je natuurlijk een mooi uitzicht over de gehele vlakte.
Prachtig toch?
Het was wel behoorlijk koud bovenin die toren. De wind kon daar lekker zijn gang gaan. Met bijna bevroren oren gingen wij maar weer gauw naar beneden en vervolgden onze wandeling. Gelukkig hadden we de wind in onze rug zodat we daar niet zoveel “last” van hadden en daardoor konden genieten van de omgeving.
Uiteraard was hier en daar de gelegenheid om al zittend van de omgeving te genieten.
Hier moet het in de zomer toch ook prachtig zijn om te wandelen of te fietsen. Deze omgeving kwam dus ook op ons zomerverlanglijstje te staan. Ach….er zitten 52 zondagen in het jaar, trek er een paar vanaf ivm feestdagen, vakanties, verjaardagen e.d., dan blijven er toch zo’n 35 tot 40 over, min de dagen dat het te slecht is om te wandelen, dan houden we toch minimaal zo’n 25/30 wandel dagen over die we konden benutten om die plekken op te zoeken waarvan wij dachten en/of wisten dat deze schitterend waren in ieder jaargetijde (pfff… wat een volzin).
Goed, wij vervolgden onze wandeling en kwamen dan toch eindelijk het “wild” tegen, genaamd: schapen….
Ze liepen allemaal in een rij achter de eerste aan. Ahaaaa…. vandaar dus het spreekwoord: “als er 1 schaap over de dam is, dan volgen er meer”- dat kon je hier goed zien.
Een stuk verder stonden schapen rustig te grazen en te genieten van deze zonnige zondag.
Dit is vast een "mohair" schaap.
Aan de rand van dit gebied, waar het bos verder ging viel mijn blik op het volgende:
Zou dit een elfenbankje zijn?
Wij kwamen aan het eind van onze wandeling. Deze keer hebben we wat meer fauna gehad dan flora en dat is toch ook wel heel leuk. Tussen de dieren lopen geeft toch net even iets speciaals aan zo’n wandeling.
Nog een laatste foto van het pad achter ons……
Bij de auto aangekomen was het niet veel warmer dan 1 graad. In het bos hadden wij gelukkig niet zoveel van de kou gemerkt, op de open vlakte echter hadden we door de wind vernomen dat het behoorlijk koud was. Kleding is dus wel degelijk heel belangrijk.
Wij hadden +/- 15 kilometer gelopen in nog net geen 3 uur. Geen slechte prestatie dus. Nu lekker de kachel aan in de auto en op naar huis.
Tot de volgende wandeling…….
